ਸਧਾਰਨ ਜਨ ਦੀਆਂ ਖੁਸ਼ਿਆਂ
ਪੱੜ ਕੇ ਪੋਥਿਆਂ ਪੱੜ ਕੇ ਗ੍ਰੰਥ,ਆਪ ਨੂੰ ਸਮਝਾਂ ਮੈਂ ਵਿਧਵਾਨ
ਅੰਧਰ ਆਪਣੇ ਜਦ ਮੈਂ ਝਾਕਾਂ,ਮਿਲੇ ਮੈਂਨੂੰ ਇੱਕ ਅੰਧ ਅਗਿਆਨ
ਕਹਾਂ ਮੇਰੇ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਅਭਿਮਾਨ
ਪਰ ਫਿਰ ਬੁੱਧੀ ਆਪਣੀ ਤੇ ਕਰਾਂ ਘੁਮਾਣ
ਸਮਝਾਂ ਮੈਂਨੂੰ ਸੱਭ ਕੁੱਛ ਹੈ ਆਓਂਦਾ ,ਸਮਝਾਂ ਆਪ ਨੂੰ ਫ਼ਨੇ ਖਾਨ
ਸੱਚੀ ਸਲਾਹ ਜੇ ਮੈਂਨੂੰ ਕੋਈ ਦੇਣ ਆਏ,
ਸੋਚਾਂ ਇਹ ਕੌਣ ਹੁੰਦਾ ਜੋ ਮੈਂਨੂੰ ਸਿਖਾਏ
ਜਾਣਾ ਆਪ ਨੂੰ ਹੋਸ਼ਿਆਰ,ਜਾਣਾ ਸੱਭ ਤੋਂ ਸਿਆਂਣਾ
ਅੱਧ ਸੁਣੀ ਕਰਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੱਲ,ਆਪ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਉੱਚਾ ਜਾਣਾ
ਫਿਰ ਇੱਕ ਸਿਧੱੜ ਨੇ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਮੈਂਨੂੰ ਪੁਛਿੱਆ ਭਾਈ
ਕੀ ਤੇਰਾ ਮਕਸੱਦ,ਕਿਸ ਲਈ ਇੰਨਸਾਨ ਦੀ ਜੂਨ ਤੂੰ ਪਾਈ
ਮੈਂ ਕਹਿਆ ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਨੂੰ ਪੌਂਣ ਲਈ ਮੇਰੀ ਵਾਰੀ ਆਈ
ਉਹ ਬੋਲਿਆ ਗੁਰੂਆਂ ਸਵਾਏ ਰੱਬ ਨੂੰ ਜਾਣ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ
ਉਸ ਦੇ ਰਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੌਂਣ,ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਧੁਰੋਂ ਮੱਥੇ ਲੇਖ ਲਿਖਾਇਆ
ਤੇਰੇ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਜਨ ਉਸ ਨੂੰ ਜਾਨਣ,ਇਹ ਸਾਡੀ ਹੋਂਦ ਤੋਂ ਬਾਹਰ
ਜੋ ਨਾ-ਮੁਮਕਨ ਉਸ ਦੇ ਲਈ ਸਾਡਾ ਸੋਚਣਾ ਹੀ ਹੈ ਬੇਕਾਰ
ਡੂੰਗਿਆਂ ਸੋਚਾਂ,ਲੱਖ ਸਿਆਂਣਪ ਨਹੀਂ ਔਣੇ ਤੇਰੇ ਕੰਮ
ਜਿੰਦ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਉਦਾਸ ,ਹਜ਼ਾਰ ਮਿਲਣਗੇ ਗੱਮ
ਆਮ ਤੂੰ ਬੰਦਾ,ਤੂੰ ਸਧਾਰਣ ਖੁਸ਼ਿਆਂ ਲਈ ਲੱਲਚਾਅ
ਹੱਸਦਾ ਖੇਡਦਾ ਖੁਸ਼ੀ ਮੰਨੌਂਦਾ ,ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਤੋਂ ਤੂੰ ਲੰਘ ਜਾ
No comments:
Post a Comment