ਕਦੀ ਕਦਾਂਈਂ ਸੁਲਾਹੇਂ
ਮੈਂ ਕਹਿਆ ਸੁਣ ,ਤੈਂਨੇ ਨਾ ਸੁਣੀ,ਦਿਲ ਦਿਤਾ ਮੇਰਾ ਤੋੜ
ਦਿਲ ਦੀ ਸੁਨੌਣੀ ਚਾਹੀ ਤੈਂਨੂੰ,ਤੂੰ ਮੁੱਖ ਲਿਤਾ ਮੋੜ
ਅਸੀਂ ਹਾਂ ਤੇਰੇ,ਤੇਰੇ ਬਿਨ ਸਾਡਾ ਹੋਰ ਨਾ ਕੋਈ
ਤੂੰ ਹੀ ਸਾਡੀ ਨਾ ਮੰਨੇ,ਤਾਂ ਸੋਚ ਹਾਲ ਕੀ ਸਾਡਾ ਹੋਈ
ਸਾਡੇ ਲੇਖਾਂ ਵਿਚ ਤੂੰ ਨਾ ਦਿਲਚੱਸਪੀ ਵਿਖਾਈ
ਬੁਰਾ ਲੱਗਾ ਮੈਂਨੂੰ ,ਤੂੰ ਦਿਲ ਸਾਡਾ ਦੁਖਾਈ
ਤੂੰ ਕਹੇਂ ਲੇਖਕ ਲਿਖਣ ,ਉਹ ਸੱਭ ਬੱਰਵਾਸ
ਦੁਨਿਆਦਾਰੀ ਕੋਂ ਦੂਰ,ਤੱਤ ਦਾ ਨਾ ਉਨ੍ਹੇਂ ਇਹਸਾਸ
ਤੂੰ ਪੂਰੀ ਵਿਹਾਰਕ,ਮੈਂ ਥੋੜਾ ਭਾਵਕ
ਚੰਗਾ ਤੈਂਨੂੰ ਨਾ ਲੱਗੇ,ਲਿਖਾਂ ਜੋ ਮੈਂ ਜੋੜ ਕੇ ਤੁੱਕ ਨਾਲ ਤੁੱਕ
ਆਪਣੀ ਥਾਂ ਤੂੰ ਵੀ ਸੱਚੀ,ਸਹੀ ਤੇਰੀ ਸੋਚ
ਦਿਮਾਗ ਆਈ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਸਕਾਂ ਨਾ ਮੈਂ ਰੋਕ
ਜੋ ਆਏ ਲਿਖ ਦਿਆਂ ਕਰਾਂ ਨਾ ਕੋਈ ਸਂਕੋਚ
ਮੈਂਨੂੰ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿੱਥੋਂ ਇਹ ਅਲਫ਼ਾਜ਼ ਔਣ,ਕਿੱਥੋਂ ਇਹ ਸੋਚ
ਕਦੀ ਕਦਾਂਈਂ ਤੂੰ ਸੁਲਾਹੇਂ,ਕਹੇਂ ਸੁਨਣ ਵਿਚ ਇਹ ਚੰਗਾ
ਮੂੰਹੋਂ ਤੇਰੇ ਸੁਣ,ਫੁੱਲ ਫੁੱਲ ਮੈਂ ਜਾਂਵਾਂ,ਤੇ ਹੋਰ ਨਾ ਕੁੱਛ ਮੰਗਾਂ
No comments:
Post a Comment