ਹਾਸਾ ਜੱਗ ਥੋੜਾ
ਜੱਗ ਹਾਸੇ ਥੋੜੇ ਰੋਣ ਬਹੁਥੇਰਾ
ਸੁੱਖ ਵਿਰਲਾ ਦੁੱਖ ਘਨੇਰਾ
ਚਾਰ ਦਿੱਨ ਚਾਦਨੀ ਫਿਰ ਅੰਧੇਰਾ
ਕਾਹਲੀ ਵਿੱਚ ਸੱਭ ਕੋਈ,ਘੱਟ ਕਰੇ ਕੋਈ ਜੇਰਾ
ਧੰਨ ਦੌਲੱਤ ਲਈ ਮਾਰੋ ਮਾਰੀ,ਇਹ ਵੀ ਮੇਰਾ ਸਾਰਾ ਮੇਰਾ
ਬੰਦਗੀ ਸਾਰੀ ਵੰਡ ਗਈ, ਇਹ ਹੈ ਮੇਰਾ ਉਹ ਹੈ ਤੇਰਾ
ਚਾਹ ਪੂਰੀ ਹੋਣ ਤੇ,ਚਾਹਾਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁਦਿੰਆਂ ਪੂਰਿਆਂ
ਇੱਕ ਪੂਰੀ ਹੋਈ,ਅਗਲੀ ਖੜੀ,ਵੱਧ ਦਿਆਂ ਰਹਿਣ ਜ਼ਰੂਰਿਆਂ
ਖ਼ਵਾਇਸ਼ਾਂ ਪੂਰਿਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ,ਜਿੰਦ ਜਾਂਦੀ ਆ ਲੰਘ
ਬੰਦਾ ਭੁੱਲੇ ਸੱਭ ਇੱਥੇ ਰਹਿ ਜਾਣਾ,ਕੁੱਛ ਨਾ ਜਾਣਾ ਸੰਘ
ਜਿੱਥੇ ਦੁਨਾਵੀ ਫ਼ਿਕਰ,ਉਸ ਚੇਹਰੇ ਤੇ ਹਾਸਾ ਕਿਵੇਂ ਆਵੇ
ਇਹ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ ਉਹ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ,ਮਨ ਲੱਲਚਾਵੇ
ਕਿਸਮੱਤ ਅਪਣੀ ਨੂੰ ਬੈਠਾ ਰੋਵੇ ਕਦੀ ਹੱਸ ਨਾ ਪਾਵੇ
ਲੋਕ ਕਹਿਣ ਰੱਬ ਉਸ ਤੇ ਮਹਿਰਵਾਨ,ਉਹ ਖ਼ੁਸ਼
ਪਰਵਾਰ ਸੁਖੀ ਵਿੱਚ ਹੱਸੇ ਖੇਲੇ,ਉਸੇ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਦੁੱਖ
ਕੋਈ ਨਾ ਵੇਖੇ ਇਸ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲੀ ਲਈ ਕੀ ਕੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਉਸ ਕੀਤਾ
ਖੂਨ ਪਸੀਨੀ ਮਹਿਨੱਤ ਕੀਤੀ,ਮੌਕੇ ਦਾ ਫੈਦਾ ਲੀਤਾ
ਰੋਣਾ ਉੱਨਾਂ ਦੇ ਹਿਸੇ ਆਂਓਂਦਾ,ਰੱਬ ਦੀ ਦਾਤ ਦਾ ਕਰਨ ਇੰਤਜ਼ਾਰ
ਹਾਸਾ ਝੋਲੀ ਪਵੇ,ਖੇਲ ਸਮਝ ਜਿੰਦ ਜੀਣ,ਹੱਸ ਕੇ ਕਰਨ ਕੰਮ ਕਾਰ
ਰੋਣਾ ਇਕੱਲੇ ਰੋਣਾ ਪੈਂਦਾ , ਰੋਂਦੇ ਦੇ ਕੋਲ ਕੋਈ ਨਾ ਆਊ
ਹੱਸਦਾ ਭਾਵੇ ਸੱਭ ਨੂੰ,ਹਸਦੇ ਨਾਲ ਜੱਗ ਹੱਸ ਜਾਊ
ਪਲ ਪਲ ਕਰਕੇ ਜਿੰਦ ਗੁਜ਼ਰ ਜਾਵੇ ,ਹੋ ਨਾ ਜਾਵੇ ਦੇਰ
ਹੱਸੋ ਗਾਵੋ ਮੌਜ ਓਡਾਵੋ ਮੌਕਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣਾ ਫੇਰ
ਬੈਠ ਪੁਰਾਣੇ ਯਾਂਰਾਂ ਦੀ ਮਹਿਫ਼ਲ,ਜੀ ਭੱਰ ਲੈ ਹੱਸ
ਹੱਸ ਪਿਆਰਿਆਂ ਨਾਲ ,ਪੀ ਜੀਵਨ ਰੱਸ, ਇਹ ਕਹੇ ਜੱਸ
No comments:
Post a Comment